Chapter 4

            Gdy wróciłam do domu, słońce powoli zachodziło. W trakcie spotkania z Finnem uświadomiłam sobie, że nie byłam w domu od wczorajszego popołudnia, odkąd wyszłam na imprezę. Dlatego też wysłałam smsa zarówno do mamy, jak i do taty, informując ich, że wrócę wieczorem.

            Miejsce do którego zabrał mnie Finn całkowicie mnie urzekło. Urządzone w pastelowych kolorach, wypełnione rodzinami z dziećmi, których obsługiwała przemiła kelnerka poruszająca się na różowych wrotkach. Ogólnie atmosfera panująca tam, była idealna na poprawę humoru. Na powrót poczułam się jakbym miała siedem lat.

            – To jest zdecydowanie lepsze niż huśtanie się na huśtawce – przyznałam z uznaniem, po zamówieniu dużej porcji lodów.

            – Wiadomo, ja wiem co robię – przyznał nieskromnie Finn.

            W trakcie spotkania z nim zrozumiałam, że poza szkołą jest on zupełnie inną osobą. Bardziej śmiałą i bezpośrednią. No i uświadomiłam sobie, że w gruncie rzeczy jest bardzo zabawny, czego nie okazywał w szkole, zawsze trzymając się na uboczu.

            Kiedy kelnerka ostawiła przed nami nasze porcje, zagwizdałam z podziwem, jednak stwierdziłam, że nawet taka ilość jest mi niestraszna.

            – Powodzenia – zaśmiał się Finn, najwyraźniej pewny swego zwycięstwa.

            – Nawzajem – odpowiedziałam.

            Pogrążyliśmy się w rozmowie, jednocześnie powoli opróżniając nasze szklane kielichy. Skończyło się na tym, że zbliżający się do końca Finn stwierdził, że zaczyna go boleć brzuch, a po wepchnięciu w siebie jeszcze kilku łyżek, zdecydował, że to nie jest tego warte. Z uśmiechem triumfu dokończyłam swoją porcję i ze smakiem oblizałam łyżkę, rozsiadając się wygodnie na miękkiej kanapie.

            – Bułka z masłem – skłamałam, ponieważ czułam się tak, jakbym miała za chwile zwymiotować. Sztuką było jednak robienie dobrej miny do złej gry.

             – Okej, zwracam honor – przyznał, unosząc ręce w geście kapitulacji, - Nie do ceniłem cię. Gdzie ty to mieścisz? – spytał zszokowany, na co ja wzruszyłam ramionami i zaśmiałam się wesoło, odurzona ilością słodyczy jaką zjadłam.

Kiedy dotarłam do domu, zauważyłam, że wszystkie światła są zgaszone, co oznaczało, że w środku nikogo nie ma. Domyśliłam się więc, że mama jest w pracy, a tata prawdopodobnie zdecydował się spotkać ze swoimi znajomymi, co robił niezwykle rzadko.

Dopiero gdy ściągnęłam buty, poczułam ogarniające mnie zmęczenie. Zaparzyłam sobie zieloną herbatę, aby pozbyć się bólu brzucha i uśmiechnęłam się delikatnie na wspomnienie miłego popołudnia w towarzystwie Finna. To było przyjemne, spotkać się z kimś, kto nie był Jamesem.

            Gwizd czajnika wyrwał mnie z rozmyślań, więc ściągnęłam go z kuchenki i zalałam herbatę wodą. W chwili, gdy zamierzałam go odłożyć na miejsce, do moich uszu dobiegły dźwięki gitary dobiegające z dworu. Zmarszczyłam brwi, mając wrażenie, że znam skądś to specyficzne brzmienie. Pchnięta ciekawością, otworzyłam drzwi wejściowe i wyjrzałam na zewnątrz.

            – Niewiarygodne – mruknęłam pod nosem, widząc Jamesa stojącego na trawniku i wyśpiewującego na cały głos piosenkę:

Didn’t mean to make you cry.

Didn’t mean to let you down.

It’s dark without you by my side.

In the shadows, in the night,

Dark without your shining light.

            Walczyłam z samą sobą, aby się nie uśmiechnąć, choć do oczu napłynęły mi łzy wzruszenia. Tylko James był skłonny zrobić tak wariacką rzecz, jak śpiewanie piosenki na przeprosiny przed moim domem.

– Błagam, zamilcz – powiedziałam, wykorzystując moment, gdy przestał śpiewać. – Moje uszy krwawią – jęknęłam, choć w rzeczywistości James miał naprawdę duży talent wokalny.

Zignorował moje słowa i wciąż śpiewał, tym razem jeszcze głośniej.

– Jezu Chryste, właź do środka – warknęłam, zauważając panią Jones patrzącą się na nas karcącym wzrokiem. Ta kobieta od zawsze nie lubiła naszej dwójki, ponieważ w dzieciństwie tworzyliśmy wybuchowy, niegrzeczny duet i nie szczędziliśmy psikusów tej biednej kobiecie. Najwyraźniej niechęć, która powstała kilka lat temu, utrzymuje się aż do dzisiaj.

James zaśmiał się i nie przestając śpiewając, wszedł do domu. Dopiero gdy zatrzasnęłam drzwi, łaskawie zamilkł. Odetchnęłam z ulgą.

– Myślałam, że pani Jonson osobiście przyjdzie i się z nami rozprawi – mruknęłam. – Czyżby ktoś podmienił ci głos, tak jak to się stało z twoim rozumem? – spytałam, nie mogąc oszczędzić sobie odrobiny złośliwości.

James wywrócił oczami, najwyraźniej przyjmując mój atak,

– To tylko jedna z wielu moich wokalnych umiejętności – powiedział, wypinając pierś do przodu w geście dumy. – Zobaczysz, jak będę sławny, będziesz błagała o bilety na koncert – mrugnął.

            Oparł się o ramieniem o ścianę i spojrzał na mnie uważnie, czekając na moja odpowiedź. Gdy się tego nie doczekał, westchnął głęboko.

            – Jestem palantem – stwierdził, na co parsknęłam pod nosem.

            – Nie ulega wątpliwości – mruknęłam.

            – Powiedziałem za dużo. Przepraszam cię za to. Wiesz, że nie miałem tego na myśli, nie chciałem sprawić ci przykrości, Megan – powiedział ze skruchą w głosie, robiąc kilka kroków w moim kierunku. Założyłam ręce na piersi, patrząc na niego z rezerwą. – Ja i Caroline… to był błąd. Teraz tego żałuję. To nigdy nie powinno tak wyglądać – przyznał, kręcąc głową z zażenowaniem.

            Złość ustąpiła współczuciu i spojrzałam na niego z delikatnym uśmiechem.

            – Nie chciałam, żebyś powtórzył mój błąd – wyszeptałam. – Myślałam, że będziesz ode mnie mądrzejszy.

            – Oboje wiemy, że tak nigdy nie będzie – wzruszył ramionami, na co wywróciłam oczami i skarciłam go spojrzeniem. – A tak serio, to też tego chciałem. Ale cóż, najwyraźniej wciąż pozostała we mnie cząstka tego drania jakim byłem – uśmiechnął się smutno, przeczesując swoje blond włosy.

            Spojrzałam na niego, mocno zdziwiona jego słowami i nagłą krytyką wobec siebie.

            – Daj spokój, James – powiedziałam, zbliżając się do niego i kładąc mu rękę na ramieniu. – Na pewno nie jesteś tym draniem – zapewniłam.

            – Zawsze dostrzegasz to, co najlepsze w ludziach, Megan. I za to cię kocham – zaśmiał się pod nosem i przyciągnął mnie do siebie, zamykając w ciasnym, aczkolwiek znajomym i bezpiecznym uścisku.

            – Nie powiedziałam ci, że ci wybaczam – wymamrotałam w jego pierś.

            – Oj przestań, to czysta formalność – powiedział, za co oberwał ode mnie pięścią w brzuch, gdy się od niego odsunęłam. Wydawał się jednak niewzruszony, więc oboje spojrzeliśmy na siebie z uśmiechem.

            Przyjaciel, który czuł się teraz najwyraźniej dużo swobodniej, skierował się do salonu i ściągając buty, położył się na kanapie i westchnął zadowolony.

            – Pamiętasz o tym, że za dwa dni jest festiwal? – zagadnął, gdy usiadłam w fotelu obok.

            – Jakże mogłabym zapomnieć – zaśmiałam się. – Praktycznie żyjesz tym festiwalem od kilku tygodni.

            – Czyli rozumiem, że mogę liczyć na twoją obecność? – spytał z rozbrajającym uśmiechem.

            – Pod warunkiem, że zawiera to w zestawie czekoladowego szejka i frytki – powiedziałam, unosząc brwi.

            – Oczywiście, moja pani – mrugnął, po czym zaśmialiśmy się oboje.

            Następnego dnia wstałam skoro świt, przeciągają się z uśmiechem na łóżku i ciesząc się, że dzięki wczesnej pobudce, będę miała długi dzień. Miałam do załatwienia kilka spraw, więc nie zwlekając, ruszyłam w stronę szafy, skąd wyciągnęłam sportowe ubrania. Ubrałam się, umyłam zęby i zeszłam na dół.

            W domu panowała cisza, a zegarek na piekarniku wskazywał godzinę 5:45. Uśmiechnęłam się pod nosem, chwyciłam butelkę wody z blatu i wyszłam z domu, wrzucając pojedynczy klucz od drzwi do malutkiej kieszonki w spodniach.

            Kiedy ujrzałam różowawe niebo i spokój na ulicy, mój uśmiech się poszerzył. Mimo tego, że lubiłam długo spać, bardzo często nachodziła mnie ochota na bieganie zaraz po wschodzie słońca. Lubiłam obserwować miasto o poranku. Wszystko wydawało się spokojniejsze niż za dnia.

            Zrobiłam na podjeździe szybką rozgrzewkę, po czym włączając odtwarzacz przypięty do koszulki, włożyłam słuchawki w uszy i ruszyłam przed siebie. Kiedy czułam, że danego dnia będę biegała dłużej, pierwszy kilometr zawsze był najgorszy. To był ten moment, gdy zawsze miałam ochotę sobie odpuścić. Ale gdy biegłam dalej, było lepiej. Długości trwania była bez znaczenia. Po prostu biegłam przed siebie. Byłam tylko ja, droga przede mną, własne myśli i muzyka.

            Moja przygoda zaczęła się gdy miałam dwanaście lat. Chociaż tak naprawdę już od najmłodszych lat biegałam lepiej niż reszta dzieci. Zawsze wygrywałam wyścigi, byłam wręcz niepokonana. Stąd wzięła się moja ksywka z dzieciństwa „Speedy”*. To właśnie w wieku dwunastu lat wzięłam udział w swoich pierwszych zawodach. Nie było to nic ważnego, ani wielkiego, ale kiedy po przebiegnięciu 400 metrów stanęłam na podium, trzymając puchar za zdobycie pierwszego miejsca, poczułam, że to jest to, co kocham.

            Nauczyciele wychowania fizycznego szybko dostrzegli mój talent i radość jaką mi to sprawia. Byłam zapisywana na każde możliwe zawody, z których często wracałam z główną nagrodą. Kiedy poszłam do liceum, od razu zostałam zwerbowana do reprezentacji szkoły w lekkoatletyce. Wtedy zaczęłam poszerzać horyzonty. Skok w dal, wzwyż, bieg przez płotki i tak dalej. W jednych dyscyplinach byłam lepsza, w innych gorsza, ale każdą lubiłam.

            To właśnie liczne sukcesy w sporcie dały mi szansę na wymarzone studia. W sumie, stypendium które otrzymałam było moją jedyną nadzieją na studiowanie w Duke. Nie widziałam siebie nigdzie indziej. To była uczelnia moich marzeń, gdzie w dodatku mogłabym wciąż robić to, co kocham. W dodatku na większą skalę.

            Nie mogłam powiedzieć, że moja rodzina była biedna. Z pewnością nasza sytuacja finansowa wyglądała zdecydowanie lepiej niż w domu Jamesa. Jednak na naszą czwórkę zarabiała tylko moja mama, która harowała jak mogła, biorąc na siebie dwa etaty. Miała na utrzymaniu moją młodszą siostrę, która obecnie znajdowała się u rodziców mamy w małym miasteczku, nastoletnią córkę i chorego męża. Ricka zarobki, mimo tego, że pracował w domu i starał się pomagać jak tylko mógł, wystarczały jedynie na pokrycie kosztów jego leków. Wada serca z którą się zmagał była nieuleczalna i bardzo niebezpieczna. Jednak nauczył się z nią żyć. Więc my również.

            Ja również próbowałam pomagać jak mogłam. Gdy chodziłam do szkoły udało mi się znaleźć pracę w wieczornych godzinach w jednym z barów. Często musiałam użerać się z pijanymi, bardzo natrętnymi klientami, jednak owocowało to dobrymi zarobkami i sowitymi napiwkami. Więc znosiłam to cztery razy w tygodniu. Chociaż nie zawsze było tak źle. Mimo częstych obleśnych uwag, praca tam była przyjemna. Poznałam wiele ciekawych osób, nawiązałam kilka przyjaźni i często dobrze się bawiłam, ponieważ raz na kilka dni  występowali tam różni artyści.

            Pracowałam tam również całe wakacje, zwiększając liczbę godzin ze względu na ilość wolnego czasu. Bywało to męczące, ale do wszystkiego z czasem szło przywyknąć.

            Zauważając znajomy szyld, zwolniłam do marszu i upiłam łyk wody, próbując uspokoić oddech. Weszłam do środka i uśmiechnęłam się na widok Toma, starszego mężczyzny, który razem z żoną prowadzili najlepszą piekarnię w Atlancie od blisko trzydziestu lat.

            – Witaj skowronku, to co zawsze? – spytał z czułym uśmiechem.

            –  Tak – odpowiedziałam. Po chwili z zaplecza weszła jego żona, trzymając w jednej dłoni reklamówkę z ciepłymi bułkami, a w drugiej talerzyk z kanapką. Stanęła obok męża i wyciągnęła obie rzeczy w moją stronę.

            – Zajadaj się – powiedziała, a ja pokiwałam głową w ramach podzięki i usiadłam przy stoliku pod oknem. Już dawno porzuciłam próby kłótni z panią Jefferson, że nie jest konieczne, aby mnie dokarmiała. Jednak ta rześka, siedemdziesięciosześcioletnia kobieta pozostawała nieugięta.

            Tak więc, jak każdego ranka gdy wychodziłam pobiegać, wdałam się z nimi w kilkuminutową dyskusję, jedząc kromkę chleba z domową wędliną.

 Wybaczcie, że z takim opóźnieniem, ale ostatnio sporo się u mnie dzieje. Jak w zeszłym roku, w grudniu zaczynają sie tworzyć głupie kłótnie i głupie sytuacje. Więc próbuję to ogarnąć, ale na ten moment niestety słabo mi to wychodzi. Ale cóż.Korzystając z okazji, chciałabym wam od razu życzyć WESOŁYCH ŚWIĄT! Robię to teraz, ob kolejny rozdział dodam jakoś za tydzień, więc po świętach. Nie podaję konkretnej daty, ale na pewno opublikuję przed końcem tego roku. Całusy! xCzekam na wasze opinie. I proszę, wybaczcie mi, że mam u was takie zaległości. Nadrobię w święta.