Chapter 3

            – Ta dziewczyna doprowadza mnie do szału! – warknęłam, siadając obok Jamesa na kanapie. Sączyłam już trzeciego drinka, a wciąż czułam się trzeźwa. Zbyt trzeźwa, by znosić towarzystwo Caroline, która zdawała się cudownie tutaj czuć, zupełnie jakby była u siebie w domu.

            Rozmawiała chyba z każdym możliwym chłopakiem. Nie byłam jednak pewna, czy na rozmowach poprzestawała. Pokręciłam głową, chcąc pozbyć się tych nieprzyjemnych myśli. Chciałam cieszyć się jedną z ostatnich imprez w tym towarzystwie, którego będzie mi bardzo brakowało.

            – Wrzuć na luz, Megan. To impreza, spróbuj się dobrze bawić – powiedział James, czochrając mi włosy na głowie. Fuknęłam pod nosem i uderzyłam go pięścią w bok brzucha, powodując u niego wybuch śmiechu.

            – Masz rację – odpowiedziałam po chwili namysłu, wstając z miejsca i ruszając na ogród, gdzie toczyła się największa impreza. Nie mogłam pozwolić, aby obecność Caroline odebrała mi całą radość z zabawy.

            Po drodze dokończyłam drinka i chwyciłam następnego. Usiadłam na bujanej huśtawce ustawionej pod płotem, przyglądając się z delikatnym uśmiechem wszystkim znajomym ze szkoły. To wszystko, imprezy, atmosfera, było takie znajome i stałe. I niebawem, tak zupełnie nagle miało to zniknąć z mojego życia bezpowrotnie. I to mnie smuciło.

            – Mogę się przysiąść? – Usłyszałam nad sobą znajomy głos.

            Uśmiechnęłam się na widok Finna i pokiwałam głową. Chodziliśmy razem na większość zajęć i często przesiadywaliśmy razem w bibliotece, dyskutując o literackich bohaterach, ponieważ oboje byliśmy zapalonymi czytelnikami. Ale w sumie poza szkołą, nie spotkaliśmy się ani razu. Dlatego też nie byłam pewna, czy mogę go nazywać przyjacielem. Był miły i dobrze mi się z nim rozmawiało, ale tak poza tym, prawie go nie znałam.

            – Nad czym tak intensywnie myślałaś? – zagadnął.

            – Z zaskoczeniem stwierdziłam, że będzie mi brakowało tego wszystkiego – powiedziałam, wskazując dłonią na zebranych, pijanych ludzi. – To fakt, że liceum często bywa gówniane, ale jednak to jest czas, kiedy najbardziej się zmieniamy. Kiedy kształtują się nasze osobowości i tak dalej. Ale jednocześnie wciąż pozostajemy dzieciakami. Teraz to się zmieni. Studia, samodzielne życie… To mnie jednocześnie przeraża i intryguje. Wiesz co mam na myśli? – spytałam, zerkając na niego z ukosa.

            – Tak, myślę dokładnie tak samo – zaśmiał się. – Więc… Jak tam sprawa z Duke? Dostałaś stypendium sportowe?

            – Wciąż jeszcze nie otrzymałam listu z informacją o przyjęciu, ale tak, stypendium zostało mi przyznane – powiedziałam, uśmiechając się szeroko. Mimo, że minęły od tego ponad dwa tygodnie, wciąż ogromnie się z tego powodu cieszyłam. To, tak naprawdę była moja przepustka na studia. Dotychczas największą przeszkodą były pieniądze. A okazało się, że dzięki sukcesom w lekkoatletyce, nie muszę się o to martwić.

            – Zasłużyłaś na to jak nikt inny, Megan.

            Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej i pokiwałam głową z wdzięcznością.

            – Dzięki Finn, miło mi, że tak uważasz.

            Między nami zapadła długa, jednak wcale nie krępująca cisza. W końcu Finn ponownie ją przerwał. Wyraźnie wyglądał, jakby bardzo chciał coś powiedzieć.

            – Mogę cię o coś spytać?

            – Pewnie – powiedziałam ze śmiechem, odgarniając kosmyk włosów za ucho.

            – Czy jest szansa  żebyś wybrała się ze mną na kawę, czy coś? Wiem, że niedługo wszyscy rozjadą się we własne strony, ale zanim to się wydarzy, chciałbym spędzić z tobą trochę czasu. W sumie to nie mieliśmy okazji się poznać tak naprawdę – powiedział, pocierając kark w zakłopotaniu. Zaśmiałam się pod nosem, przypominając sobie, że myślałam dokładnie o tym samym dosłownie kilka minut temu.

            – Oczywiście, byłoby super – odpowiedziałam, wywołując uśmiech na jego twarzy, co ukazało urocze dołeczki w jego policzkach.

            Następnego dnia obudziłam się na kanapie w salonie w domu Theo. Podniosłam się do pozycji siedzącej, jęcząc pod nosem, ponieważ od razu zostałam zaatakowana przez jasne promienie słoneczne. Do moich uszu dochodziły odgłosy krzątaniny w kuchni, więc przeciągając się, wstałam i ruszyłam w tamtym kierunku.

            – Dom przetrwał? – spytałam, widząc Theo wrzucającego śmieci do dużego worka.

            – Powiedzmy. Jeśli można to nazwać zarzyganą ścianą w łazience i stłuczonym wazonem mamy, to owszem – powiedział, jednak na jego usta cisnął się uśmiech, rozjaśniający skacowaną twarz.

            – Nie wydajesz się tym zbytnio przejęty – zauważyłam, po czym chwyciłam banana i spytałam: - Mogę?

            – Pewnie – kiwnął głową. – Cóż, to dlatego, że wczorajszy wieczór okazał się dla mnie bardzo udany – powiedział z tajemniczym uśmiechem, bardzo dla niego charakterystycznym.

Otóż Theo był typowym szkolnym łamaczem damskich serc. Jego ego osiągało niebywałe rozmiary i chwilami uważał się za ósmy cud świata, będąc święcie przekonanym, że żadna dziewczyna nie może się mu oprzeć. Ale fakt faktem, miał powody, aby tak uważać, ponieważ Bóg nie poskąpił mu urody, uroku osobistego, ani idealnej budowy ciała. Dlatego też doskonale rozumiałam, że dziewczyny lgnęły do niego jak magnes, tym bardziej, że mnie też się to zdarzyło. Jednak nasza wspólna historia była bardzo krótka i oboje stwierdziliśmy, że nic do siebie nie czujemy. Dzięki temu, że rozwiązaliśmy to w ten sposób, mogliśmy pozostać przyjaciółmi.

            – Niech zgadnę… Skoro było tak ciekawie, to pewnie znalazły się dwie dziewczyny, które były tobą tak zauroczone, że się pobiły, czy coś w tym stylu – zironizowałam,  na co chłopak spojrzał na mnie swym miażdżącym spojrzeniem.

            – I tu cię zaskoczę. Wczoraj wydarzyło się coś, co nigdy wcześniej mi się nie zdarzyło. Poznałem dziewczynę, która była odporna na mój urok osobisty. Nic nie działało, dosłownie nic! – powiedział oburzony, wywołując u mnie wybuch śmiechu,

            – W takim razie koniecznie muszę ją poznać i pogratulować.

            – Udało mi się z nią trochę porozmawiać, ale nic więcej. Jak łatwo się domyślić, zaintrygowała mnie, nawet bardzo. Bo tego jeszcze nie było. A ja lubię wyzwania – poruszył zabawnie brwiami.

            Westchnęłam ciężko, kręcąc z politowaniem głową.

            – Dorośnij, Theo. Skoro dziewczyna tak zareagowała, to znaczy, że nie jest w twoim typie, ani ty nie jesteś w jej. Nie sprowadzaj jej na złą drogę – mruknęłam, patrząc na niego ostrzegawczym wzrokiem.

            – Właśnie wręcz przeciwnie! Jest dokładnie w moim typie – stwierdził uparcie, patrząc na mnie z uwagą. – A ja jestem w każdego typie.

Wywróciłam oczami i opadając na krzesło przy stole, w geście kapitulacji. Theo uśmiechnął się z satysfakcją.           

            – Dajcie mi wody – usłyszeliśmy zachrypnięty głos osoby stojącej w progu kuchni. Oboje spojrzeliśmy Jamesa, którego włosy były w nieładzie, a na szyi dwa, ciemnoróżowe ślady. Zmarszczyłam na ten widok brwi, a Theo zagwizdał z podziwem.

            – Chyba ktoś tu wczoraj poszalał – stwierdził.

            James zatrzymał się, a na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

            – O tak, prawiczek James poszedł w zapomnienie, moi drodzy – ogłosił uroczystym tonem, wywołując wybuch śmiechu u ciemnoskórego przyjaciela, z którym następnie przybił męską piątkę.

– Kim była ta szczęściara? – spytał, przerywając sprzątanie i podając mu wodę. James usiadł naprzeciwko mnie i uśmiechnął się z zakłopotaniem.

            – Caroline – przyznał, zerkając na mnie niepewnie.

            Prawdopodobnie, gdybym stała, cofnęła bym się o kilka kroków do tyłu, lub upadła na ziemię z wrażenia. Nie chodziło o fakt, że James przestał być prawiczkiem, to była tylko kwestia czasu, lecz o fakt, że tą dziewczyną była Caroline.

            – Powiedz mi, że żartujesz – mruknęłam, patrząc na niego z powagą.

            James wzruszył ramionami, drapiąc się po głowie, unikając mojego spojrzenia.

            – Boże, to jakiś cyrk – fuknęłam pod nosem, wstając z krzesła.

            – Megan, dlaczego w ogóle jesteś zła? – spytał zdezorientowany.

            – Naprawdę pytasz? – warknęłam. – Uprawiałeś seks z moją kuzynką! Która w dodatku jest młodsza! Nie wspominając o tym, że jest skończoną suką – krzyknęłam, wznosząc ramiona w geście frustracji. – Naprawdę nie dostrzegasz, jak fałszywa jest ta dziewczyna? Myślałam, że stać cię na kogoś lepszego, że nie prześpisz się z przypadkową dziewczyną, byleby mieć to z głowy – powiedziałam już ciszej, nie kryjąc rozczarowania, jakie poczułam.

            James zacisnął usta i zmrużył oczy.

            – Od kiedy to ty prawisz mi na ten temat morały? – zapytał ze złością w głosie, wypominając mi to, co zrobiłam pod koniec tego roku szkolnego z moim byłym chłopakiem, Robertem.

To on był moim pierwszym i już zawsze będę tego żałowała. Ponieważ już wtedy wiedziałam, że go nie kocham. Na dobrą sprawę, nigdy nic do niego nie czułam. Byliśmy razem, bo to było wygodne. Opowiedziałam o tym Jamesowi, mówiąc mu, aby nie powtarzał mojego błędu. Że ten pierwszy raz powinien być z kimś, kogo darzy się prawdziwym uczuciem.

            – Nie powiedziałam ci tego, abyś mógł to wykorzystać przeciwko mnie – syknęłam, czując jak łzy gniewu napływają mi do oczu. – Albo jesteś jeszcze pijany, albo poprzestawiało ci się w głowie, James – powiedziałam z powagą, patrząc na niego z obrzydzeniem.

            Nie mówiąc już nic więcej, szybkim krokiem skierowałam się do salonu, jednak usłyszałam za sobą krzyk Jamesa:

            – O tak! Najlepiej odejść i zakończyć rozmowę w najbardziej dogodnym dla ciebie momencie!

            Fuknęłam pod nosem, zrzucając ze złością poduszki z kanapy. Przeczesałam dłońmi włosy i zaklęłam. Nie miałam pojęcia, co było nie tak z wszystkimi chłopakami, że byli oni tacy niedojrzali.

            Mimo ogromnej złości jaką odczuwałam, potęgowała ona jednak uczucie rozczarowania zachowaniem Jamesa. Naprawdę sądziłam, że podejdzie on inaczej do tej sprawy. Że nie zrobi tego tylko dlatego, że koledzy to już robili.

            Najwyraźniej się myliłam.

            – Szczerze mówiąc, nie sądziłem, że będziesz chciała spotkać się tak szybko – powiedział Finn, zajmując miejsce na huśtawce obok.

            – Wybacz, po prostu czułam, ze muszę z kimś porozmawiać. Z kimś normalnym – mruknęłam, opierając głowę o chłodny łańcuch.

            – Nie przepraszaj! Oczywiście nie mam ci za złe – powiedział uspokajającym tonem. – Tak w ogóle, to co jest z tymi huśtawkami? – zapytał z rozbawieniem, nawiązując do tego, że nasza wczorajsza rozmowa również odbyła się w takim miejscu.

            Zaśmiałam się pod nosem i odepchnęłam nogami od ziemi, wprawiając huśtawkę w delikatny ruch.

            – Nie wiem. Chyba próbuję się trzymać bycia dzieckiem, jeszcze chociaż przez te kilka tygodni, zanim będę musiała zacząć życie na własną rękę na uczelni. Wiesz o co mi chodzi? – spytałam, czując, że znów dopada mnie melancholijny nastrój i zaczynam brzmieć jak przewrażliwiona idiotka. Nie wiedziałam, co się ze mną dzieje. Jeszcze kilka tygodni temu byłam zachwycona perspektywą wyjazdu, życiem na własną rękę i nieskończonymi możliwościami. A teraz nagle byłam przerażona na myśl o tym.

            – Tak. Myślę, że to zrozumiałe – stwierdził po chwili. – Każdy radzi sobie z tym na swój sposób.

            Słysząc jego słowa, przestałam się czuć niezręcznie. Ale nie mogłam nic poradzić na to, że od zawsze bardzo przywiązywałam się do ludzi i do miejsc.

            Spojrzałam na błękitne niebo, czując ciepłe promienie sierpniowego słońca przebijającego się przez liście drzew. Między nami panowała przyjemna cisza, przerywana jedynie ćwierkaniem ptaków i odległymi krzykami dzieci pogrążonych w zabawie.

            – Dlaczego mam wrażenie, że chcesz o czymś porozmawiać? – zapytał nagle, mocno zaskakując mnie tym pytaniem oraz tym, jak bardzo łatwo mnie przejrzał.

            – Cóż, bo to prawda – parsknęłam, spuszczając wzrok na swoje kolana. – Pokłóciłam się dzisiaj z Jamesem, bo zachował się jak palant. Przyjechała moja kuzynka i oni… Ech, no po prostu nie popieram tego za bardzo – mruknęłam. – W sumie zaczęło się od tego, później powiedzieliśmy oboje o kilka słów za dużo no i zrobiło się nieprzyjemnie – westchnęłam ciężko, czując ogarniający mnie smutek. Nienawidziłam się z nim kłócić, ale najbardziej nienawidziłam tego milczenia, które po tym następowało.

            – James i twoja kuzynka? – spytał z niesmakiem. – Nie dziwię się, że się wkurzyłaś. To trochę… Dziwne.

            – No co ty nie powiesz – mruknęłam, kopiąc ze złością kamyk leżący na piasku.

            – Jak dla mnie James od zawsze miał w sobie coś z idioty. Sama dobrze wiesz, że go nie lubię – powiedział szczerze, wzruszając ramionami. Nie miałam zamiaru stawać w obronie przyjaciela, ponieważ doskonale rozumiałam, dlaczego Finn ma o nim taką opinię.

            Niecałe dwa lata temu James umawiał się z siostrą Finna. Na początku wszystko było cudownie, Chloe była w nim zakochana po uszy. Ale muszę zaznaczyć, że James przechodził wtedy przez okres buntu i stał się typowym złym chłopcem, łamiącym dziewczynom serca. Ogólnie był wtedy osobą, z którą nie miałam ochoty się przyjaźnić. To właśnie wtedy nasza relacja przeżyła największy kryzys. Musiałam podjąć drastyczne kroki, aby zmusić Jamesa do zmiany swojego zachowania. Jednak zanim mi się to udało, zdążył on złamać serca kilku dziewczyn, w dość bolesny sposób. Jedną z nich była właśnie Chloe.

            Nigdy nie do końca rozumiałam, jak to się stało, że oni byli razem. Wydawali się być od siebie zupełnie inni. Ona była uroczą, nieśmiałą osobą, zawsze pilną uczennicą. Zdawali się być od siebie zupełnie inni. Ale jakimś dziwnym zrządzeniem losu, znaleźli wspólny język i ciągnęło ich ku sobie. Jak łatwo się domyślić, gdy James z nią zerwał, sytuacja zrobiła się bardzo nieprzyjemna. Chloe bardzo to przeżyła, a Finn, jako jej brat bliźniak, dla którego ona była najważniejsza na świecie, nie mógł na to pozwolić. Załatwił tą sprawę w typowy dla chłopaków sposób. Wszczął bójkę, w wyniku której oboje wylądowali u dyrektora i mieli przez to spore problemy. Od tego czasu jednak okazują wyraźną niechęć wobec siebie. Można powiedzieć, że pomiędzy nimi trwa zimna wojna. I tak było od ponad roku.

            – Doskonale wiem, że go nie lubisz. Ale mnie jest ciężko spojrzeć na niego tak, jak ty go widzisz – przyznałam wzdychając. – On jest dla mnie jak rodzina i tego nie zmienię – zaśmiałam się. Spojrzałam na niego i uśmiechnęłam się smutno: – Ale dość o tym, nie chcę żeby to wyglądało tak, że spotkałam się z tobą tylko dlatego.

            – Nie mam nic przeciwko, ale skoro tak… - zamilkł na chwilę, po czym podniósł się z huśtawki i stanął przede mną z przebiegłym uśmiechem na ustach: – Skoro chcesz poczuć się jak dziecko, zanim wkroczysz w dorosły świat, zabieram cię do miejsca, które niegdyś odwiedzałem bardzo często razem z rodzicami i Chloe. Dostaniesz taką porcję lodów z ogromną ilością bitej śmietany, że jestem przekonany, że nie zdołasz tego zjeść – powiedział wyzywającym tonem.

            Otworzyłam usta z udawanym oburzeniem i dziarsko stanęłam na nogi, unosząc jedną brew i odpowiadając na wyzwanie:

            – Taki jesteś pewien? To się przekonasz, że akurat w zajadaniu się słodyczami jestem niepokonana – mruknęłam, wywołując swoimi słowami śmiech u nas obojga.

No to witamy grudzień nowym rozdziałem. Jak wrażenia? Spodziewaliście, się, że taki drań z tego Jamesa? Z niecierpliwością czekam na wasze opinie.   Do napisania, całusy! x