Chapter 2

- Megan -

            Kiedy otworzyłam oczy, zostałam brutalnie zaatakowana jasnymi promieniami słońca. Z ust wydobył mi się głośny jęk, po czym przewróciłam się na drugi bok. Z głośnym westchnieniem wypuściłam powietrze z płuc, gdy poczułam pulsujący ból głowy rozsadzający moją czaszkę. Wiedziałam jednak, że było to chwilowe zjawisko, które minie, gdy tylko łyknę dwie aspiryny i wypiję mocną kawę. Należałam do nielicznych szczęśliwców, którzy nawet po całej nocy chlania na umór nie cierpieli następnego dnia na kaca stulecia.

            Zmobilizowałam się do wzięcia szybkiego prysznica, po czym ubrana w luźną koszulę w kratę i czarne legginsy, zeszłam na dół do kuchni, po drodze przeczesując jeszcze mokre włosy palcami.

            Przy stole ujrzałam ojczyma, który siedział pochłonięty książką, która leżała przed nim. Dopiero gdy otworzyłam lodówkę w poszukiwaniu jakiś owoców, uniósł na mnie swoje niebieskie oczy i uśmiechnął się ciepło.

            – Dzień dobry kochanie. Wyglądasz niewyraźnie, czyżbyś była chora? – spytał nie kryjąc sarkazmu, po czym zaśmiał się na widok mojej skwaszonej miny.

            – Dzień dobry tato, ja też cię kocham, dziękuję za troskę – mruknęłam, wrzucając do miksera ulubione owoce. Dodałam trochę mleka, po czym przelałam całość do szklanki. Owoce w jakiejkolwiek postaci były moim ulubionym jedzeniem na kacu. Mimo tego, że Rick nie był moim prawdziwym ojcem, zwracałam się do niego „tato”, ponieważ był jedynym ojcem jakiego znałam. Mężczyzna po którym odziedziczyłam ciemne brwi i włosy odszedł od mamy gdy miałam trzy latka. Nic więc dziwnego, że pozostał on obecny w moim życiu jedynie na starych fotografiach. Za to Rick doskonale sprawdzał się jako kochający mąż i cudowny ojciec. Prawdopodobnie gdyby nie on, nienawidziłabym swojego biologicznego taty. Ale skoro miałam kogoś, kto mi go zastąpił, ten człowiek był mi zupełnie obojętny. Tak naprawdę, często zapominałam o tym, że Rick nie jest moim prawdziwym ojcem.

– Mama śpi? – spytałam.

            – Tak. O właśnie. Kazała mi przekazać, że dzisiaj przyjeżdża Caroline i prosiła, żebyś o szesnastej pojechała po nią na lotnisko, bo ja muszę się spotkać z Davidem i przedyskutować mój artykuł. Tylko zadzwoń do Jamesa czy pożyczy ci samochód – powiedział, ściągając okulary z nosa i zamykając książkę.

            Rick od wielu lat publikował swoje artykuły, rozmaite teksty i recenzje w lokalnej gazecie której redaktorem był David, jego najlepszy przyjaciel od czasu studiów. Pracował on jednak na co dzień w domu, jedynie od czasu do czasu udając się do redakcji, ponieważ chorował na ciężką chorobę serca, miewał gwałtowne skoki ciśnienia i częste zagrożenie zawałem. Mimo to, cały czas pisał, ponieważ to nie tylko była jego praca, ale także największa pasja.

            – Nie ma sprawy, zaraz do niego zadzwonię – powiedziałam, po czym chwytając szklankę z koktajlem, wyszłam na taras i usiadłam na miękkim fotelu, rozkoszując się ciepłymi promieniami słońca padającymi na moją twarz.

            Odblokowałam telefon, z zaskoczeniem zauważając, że minęła już czternasta, co odzwierciedlała ilość wiadomości, nieodebranych połączeń i powiadomień na Facebooku. Westchnęłam i szybko to przejrzałam. Następnie wybrałam numer Jamesa i czekałam, aż podniesie słuchawkę. Po kilku krótkich sygnałach usłyszałam jego głos:

            – Co tam, ty moja mała imprezowiczko? – spytał z rozbawieniem.

            – Jezu, dlaczego wszyscy mi dzisiaj dokuczają z tego powodu? – fuknęłam.

            – To z miłości, moja droga – powiedział ze śmiertelną powagą w głosie, powodując u mnie przewrócenie oczami i uśmiech pchający się na usta.

            – Tak, jasne. Mniejsza z tym, mam prośbę.

            James parsknął i wydał z siebie dramatyczne westchnienie.

            – No oczywiście, że tak. Dlaczegoż to miałabyś do mnie dzwonić, jakbyś nie miała żadnej prośby?

            – Przypominam kto zawsze do mnie dzwonił o prace domowe, notatki inne takie pierdoły. Także wiesz, jesteśmy kwita – przypomniałam, używając niezawodnego argumentu. James chcąc nie chcąc, musiał się w tym ze mną zgodzić.

            – Niech zgadnę, potrzebujesz samochodu – powiedział znudzonym głosem, na co zaśmiałam się głośno.

            Zawsze zaskakiwało mnie, jak bardzo znamy siebie nawzajem. Po tylu latach znajomości, w większości sytuacji z góry wiedzieliśmy jak drugie z nas zareaguje, lub co powie. Tak jakbyśmy dzielili wspólny mózg. No cóż, nie do końca, bo to ja byłam tą mądrzejszą.

            – Och jak ty mnie dobrze znasz! Ale tym razem to naprawdę ważna sprawa – powiedziałam.

            – Doprawdy? Tak samo ważna jak pojechanie na obrzeża miasta w największe korki, abyś mogła kupić książkę w zapyziałym antykwariacie? – zapytał z kpiną w głosie.

            – Ej! To była naprawdę znakomita książka, więc przestań mi to w końcu wypominać. Oddałam ci za benzynę z nadwyżką! – przypomniałam.

            – Ale straconego czasu już nie odzyskałem… - powiedział, wzdychając głęboko.

            – Czas w moim towarzystwie nigdy nie jest stracony, pamiętaj – zaśmiałam się. – Muszę odebrać Caroline o szesnastej z lotniska.

            James zamilknął na chwilę, najwyraźniej się nad czymś zastanawiając.

            – Caroline… Czy to nie ta młodsza o rok kuzynka z grubymi okularami na nosie, pryszczami na twarzy i cienkimi blond włosami, wiecznie milcząca, a kiedy się odzywała to była nieco niemiła? – spytał skonsternowany.

            – Dokładnie ta.

            Westchnął głęboko i parsknął pod nosem.

            – Wciąż nie mogę uwierzyć, że dzielisz geny z kimś takim jak ona – zaśmiał się.

            – No cóż, rodziny się nie wybiera – wzruszyłam ramionami. – Jak nie masz nic ciekawego do roboty, możesz przyjechać do mnie już teraz – zaproponowałam.

            – Spoko, skoczę tylko szybko do sklepu i będę u ciebie za dwadzieścia minut.

            – Okej, to do zobaczenia – powiedziałam, rozłączając się.

~*~

            – Wiesz chociaż kogo mamy wypatrywać? – spytał James, rozglądając się wkoło.

            Już od bitych dziesięciu minut staliśmy jak ostatni idioci pośrodku sali przylotów. Samolot Caroline wylądował planowo, czyli jakieś pół godziny temu. A dziewczyny jak nie było – tak wciąż nie ma.

            – Niby tak, ale widziałam ją ostatni raz dwa lata temu, więc kto wie, czy się nie zmieniła – mruknęłam, opadając na plastikowe krzesła kilka metrów dalej.

            James wzruszył ramionami i poszedł moim śladem. Wciąż jednak uważnie obserwowaliśmy przechodzących ludzi, jednak od ich ilości już zaczęła boleć mnie głowa.

            – Megan? – usłyszałam melodyjny głos po mojej lewej stronie. Uniosłam zmęczony wzrok i napotkałam jasnowłosą ślicznotkę. Zmarszczyłam brwi skonsternowana i dopiero, gdy ujrzałam brwi, które były tak samo wyraziste jak moje, będąc wciąż w szoku, podniosłam się i uściskałam ją niepewnie.

            – Caroline, nie poznałam cię! Wyglądasz tak… inaczej – powiedziałam, na co jasnowłosa uśmiechnęła się nieśmiało, jednak dosłownie przez sekundę uchwyciłam w jej spojrzeniu błysk triumfu i wyższości. Zniknął on jednak tak szybko, jak się pojawił, więc w sumie nie byłam pewna, czy czasem mi się nie przewidziało.

            Dziewczyna ubrana w jasne, bardzo dopasowane jeansy, bordowy sweterek i trampki w takim samym kolorze zwróciła swoje spojrzenie w stronę Jamesa, który najwyraźniej był w jeszcze głębszym szoku niż ja. Przeczesał dłonią włosy i odchrząknął, podchodząc do niej. Znałam go na tyle, aby bez problemu stwierdzić, że był zdenerwowany obecnością takiej ładnej dziewcyzny. Wywróciłam na ten widok oczami, a gdy Caroline odrzuciła długie włosy do tyłu i wyciągnęła w jego stronę dłoń, przedstawiając się swoim przesłodzonym głosem, ostatkami sił powstrzymałam się, aby nie prychnąć pod nosem. James, jak to facet, od razu podłapał haczyk i uścisnął delikatnie jej dłoń, uśmiechając się głupkowato. Gdyby pocałował ją w dłoń, chyba zwymiotowałabym się na miejscu.

            – Jedziemy? – spytałam znudzonym tonem.

            Oboje pokiwali głowami, a gdy Caroline chciała chwycić swoją walizkę, James uprzedził ją i zaoferował się, że ją wyręczy. Westchnęłam ciężko, ruszając szybszym krokiem w stronę samochodu, zostawiając ich w tyle i pozwalając, aby Caroline paplała w najlepsze.

            Gdy bagaż wylądował w bagażniku, a ja już wsiadałam na przedni fotel pasażera, Caroline zwróciła się do Jamesa:

            – Mogłabym usiąść z przodu? Źle się czuję, gdy podróżuję z tyłu… - poprosiła, robiąc zbolałą minę.

            James spojrzał na mnie niepewnie po czym uniósł brwi, najwyraźniej nie wiedząc co robić. Jęknęłam pod nosem i odpuściłam, zajmując miejsce z tyłu. Gdy mijałam Caroline, ta uśmiechnęła się złośliwie. Pokręciłam z niedowierzaniem głową, nie wierząc, że tak łatwo ją przejrzałam. Wiedziałam, że ten słodziutki uśmieszek i słodki głos to tylko przykrywka.

            Usiadłam z tyłu i spojrzałam w okno, wyłączając się kompletnie i próbując ignorować rozmowę Jamesa i Caroline. Cóz, w sumie ciężko byłoby to nazwać rozmową, bo to ona głównie nawijała, jednak najwyraźniej Jamesowi to nie przeszkadzało.

            Fakt, że miał on przyzwoite podejście do dziewczyn, jednak w wielu przypadkach zachowywał się po prostu jak typowy facet. Myślał chujem, nie mózgiem, gdy na horyzoncie pojawiała się śliczna laska, otwarcie go podrywając.

            Jednak trzeba przyznać, że Caroline naprawdę się zmieniła. Delikatnie mówiąc. Jej cera była idealnie gładka, makijaż delikatny, włosy wydawały się puszyste i były irytująco lśniące i proste, a okulary najwyraźniej zostały zastąpione szkłami kontaktowymi. Ale jedno z niej się nie zmieniło. Najwyraźniej wciąż była wredna. Tyle tylko, że teraz odzywała się częściej niż kiedyś. O wiele częściej. I już zaczęło mi to działać na nerwy.

~*~

            Po dotarciu do domu nie obeszło się bez zachwytu mojej mamy nad „cudowną i olśniewającą” zmianą Caroline.  Jasnowłosa ruszyła razem z moją rodzicielką do salonu, pozostawiając mnie i Jamesa samego w kuchni. Spojrzałam na przyjaciela wymownie, powodując u niego uniesienie brwi i pytający wyraz twarzy.

            – Cóż, najwyraźniej nie jest ona już taką Caroline jaką pamiętamy – palnął głupio, na co wywróciłam oczami.

            – Taa, najwyraźniej – mruknęłam.

            – Ale jest strasznie w porządku. Kiedyś ciężko było to stwierdzić, jak się tak mało odzywała – powiedział.

            Prychnęłam i spojrzałam na niego z uniesioną brwią.

            – Jest strasznie w porządku, bo robi do ciebie maślane oczy a ty ślinisz się na jej widok jak szczeniak – zaśmiałam się.

            James spojrzał na mnie wyraźnie urażony, szturchając mnie w ramię.

            – Wcale nie!

            – James, kogo ty chcesz oszukać? – spytałam z rozbawieniem.

            Chłopak zaciskaną wargi i już miał coś odpowiedzieć, gdy z salonu usłyszeliśmy wołanie mojej mamy. W milczeniu ruszyliśmy do salonu, po czym zajęliśmy miejsce na miękkiej kanapie obok niej.

            – Zastanawiałam się właśnie z Caroline, co ciekawego byście mogli porobić w ciągu tych kilku dni jej wizyty. Może wybralibyście się na jakąś imprezę? – zaproponowała, a ja spojrzałam na nią zaskoczona.

            Nigdy nie popierała za bardzo tego, że tyle imprezowałam, jednak należałam do rozsądnych osób, poza tym zawsze byłam pod opieką Jamesa, który był według niej złotym chłopcem, więc nie bardzo mogła coś z tym zrobić. Zazwyczaj po prostu to ignorowała, pozwalając mi na zabawę, jednak nie omieszkała co jakiś czas napominać, że musze dbać o swoją kondycję, aby dostać pełne stypendium na studia, które wciąż jeszcze nie zostało mi przyznane. Dlatego też rzadko kiedy piłam duże ilości alkoholu.

            – Nic nie słyszałam, aby ktoś coś teraz organizował – odpowiedziałam po chwili, chociaż tak naprawdę nawet się nad tym nie zastanawiałam. Po prostu nie miałam zamiaru spędzać imprezy razem z Caroline i robić za jej niańkę

            – Wczoraj Theo wspominał, że w piątek wyjeżdżają jego rodzice i coś się u niego szykuje  - zaproponował ochoczo James.

            Moja mama i Caroline od razu się rozpromieniły na tą wieść, natomiast ja zerknęłam na niego z ukosa i zmierzyłam spojrzeniem, jednak James sprawnie to zignorował. Chwilami ten chłopak doprowadzał mnie do szału.

            Zapowiada się cudowna impreza – pomyślałam, opadając z westchnieniem do tyłu i opierając się o poduszki.

~*~

            Kolejnym z „genialnych” pomysłów mojej mamy było, abym pomogła Caroline w wyborze ubrań na imprezę. Dlatego też znalazłyśmy się u mnie w pokoju, przekopując całą szafę. Mama siedziała na krześle przy biurku i z uwagą nas obserwowała, rzucając swoje uwagi lub opinie.

            – Megan, ta bluzka jest prześliczna! Mogę ją przymierzyć? – spytała Caroline, wskazując na białą, zwiewną tkaninę, uśmiechając się do mnie przyjacielsko.

            – Jasne – odpowiedziałam, powracając do przeglądania wiszących na wieszakach sukienek. Zdecydowałam, że wybiorę cokolwiek, byleby mieć to jak najszybciej za sobą.

            – To idę przymierzyć.

            Zniknęła za drzwiami łazienki, a ja z westchnieniem spojrzałam na mamę, która najwyraźniej łykała te wszystkie bajeczki i uprzejme zachowanie Caroline. Czy naprawdę wszyscy byli tak ślepi i tylko ja zwróciłam na to uwagę?

            –Wyrosła na prześliczną dziewczynę, prawda? – powiedziała kobieta, odgarniając swoje brązowe włosy z twarzy i spojrzała na mnie oczami, które były identyczne jak moje.

            Mruknęłam jedynie pod nosem w odpowiedzi, biorąc do ręki granatową sukienkę. Nie minęły dwa dni odkąd Caroline do nas przyjechała, a ja już miałam jej dość. Rzygałam wysłuchiwaniem jaka to ona jest miła, piękna i idealna. Nienawidziłam takich fałszywych ludzi z całego serca.

Ściągnęłam ubrania, chowając się za drzwiami szafy i założyłam wybraną sukienkę. Przejrzałam się w lustrze, wygładzając materiał.

            – Och, wyglądasz pięknie, Caroline! – usłyszałam pełen zachwytu głos mojej mamy.

            Wywróciłam oczami i obejrzałam się przez ramię. Faktycznie, Caroline wyglądała jakby urwała się z okładki Teen Vogue. Biała bluzka idealnie pasowała do jasnych włosów, sprawiając, że dziewczyna wyglądała bardziej niewinnie niż zwykle.

            – Dziękuję – odpowiedziała ze skromnym uśmiechem. ­– Ta sukienka idealnie do ciebie pasuje, Megan – zwróciła się do mnie.

            Spojrzałam na nią przeciągle, jednak uśmiech nie schodził jej z twarzy. Czułam na sobie świdrujące spojrzenie mamy, więc również uniosłam kąciki ust i podziękowałam.

            – Wybaczcie dziewczyny, ale musze was zostawić i zacząć szykować się do pracy – powiedziała. – Uważajcie na siebie dzisiaj. Wrócicie do domu na noc? – spytała.

            – Raczej nie. Theo ma duży dom i powiedział, że znajdą się dla nas miejsca do spania.

            – Okej, ale najpóźniej w południe macie być jutro w domu – powiedziała po czym wyszła z pokoju. Gdy drzwi się za nią zamknęły, Caroline usiadła w miękkim fotelu stojącym w rogu pokoju.

            – Kłamałam z tą sukienką. Wyglądasz w niej grubiej niż zwykle – powiedziała, wzruszając ramionami i uśmiechając się słodko. – Ale tą bluzkę pożyczę – powiedziała wskazując na siebie. – Z pewnością na mnie leży lepiej niż na tobie.

            – Cieszę się, że masz takie wysokie poczucie własnej wartości – syknęłam patrząc jej prosto w zimne, niebieskie oczy. – Ale pamiętaj, że nie jesteś u siebie, Caroline.

            Skierowałam się w stronę wyjścia z pokoju, a kiedy już miałam wychodzić, usłyszałam ciche słowa jasnowłosej:

            – To nie problem.

            Prychnęłam pod nosem i zacisnęłam zirytowana dłonie w pięści, po czym wyszłam na korytarz.

W tym rozdziale trochę więcej Megan. Po waszych komentarzach pod pierwszym rozdziałem (za które niezmiernie dziękuję) wywnioskowałam, że póki co, waszą większą sympatię zdobył James. Jestem ciekawa co powiecie teraz. Chociaż Megan z jednej strony może się tutaj zachowywać jak rozpieszczona dziewczynka domagająca się uwagi, to myślę, że jej zachowanie jest częściowo uzasadnione. No ale czekam na wasze opinie. :D
Przy okazji, serdecznie witam NOWE CZYTELNICZKI w moich skromnych progach. Cieszę się, że was przybywa. Mam nadzieję, że pozostaniecie ze mną na dłużej! ♥
Do napisania!