Chapter 1

- Megan -

Słońce powoli chowało się za horyzontem, zalewając niebo pięknymi barwami pomarańczy i różu. Wraz z kilkuosobową grupką znajomych siedziałam na piasku, rozkoszując się szumem fal. Niektórzy zebrani popijali piwo, piekli pianki nad ogniem, a jeszcze inni siedzieli nieco z boku, rozmawiając między sobą.

Zaśmiałam się razem z Jamesem głośno z historii, która była akurat opowiadana. Ja i on byliśmy praktycznie razem. Nieważne co się działo. Ludzie często mówili nam, że tworzymy uroczą parę, ale nic bardziej mylnego. Nasza znajomość zaczęła się ponad dwanaście lat temu, kiedy trafiliśmy do jednej klasy w podstawówce. James był nowym uczniem, nieco wystraszonym sześciolatkiem, z kilkoma brakującymi zębami i blond loczkami na głowie. Będąc jego rówieśniczką, stanowiłam wtedy jego kompletne przeciwieństwo. Byłam głośna, śmiała i radosna. Dlatego też, widząc nowego ucznia, od razu do niego podeszłam i powiedziałam, aby usiadł ze mną w jednej ławce. I tak zaczęła się historia pięknej przyjaźni.

Nasze rodzicielki szybko złapały kontakt, widząc, że ich pociechy stają się nierozłączne. Wiele osób śmiało się, że James zamiast spędzać czas z chłopcami w swoim wieku, wolał spotykać się ze mną w naszym domku na drzewie w moim ogrodzie. Tak mijały lata, my dorastaliśmy, cały czas będąc nierozłączni. I chociaż nasza przyjaźń miała wzloty i upadki, jakoś zawsze wychodziła z tego zwycięsko, a nasza dwójka stanowiła niepokonany duet.

I tak oto, tydzień po ukończeniu szkoły średniej, spędzaliśmy jeden z wielu dni w towarzystwie swoich najbliższych znajomych, z którymi niebawem będziemy musieli się rozstać.

– Stresuje mnie to, że jeszcze nie dostałam listu od Duke – powiedziałam, siadając po turecku i popijając piwo.

– Co ja mam powiedzieć? Ty miałaś przynajmniej dobre stopnie, przez wszystkie lata liceum byłaś wzorową uczennicą i tak dalej. Ja byłem przez większość czasu szarakiem, który cały czas się obijał – zaśmiał się.

– Ciekawe czyja to wina – szturchnęłam go w ramię i pokazałam język.

James prychnął pod nosem i poczochrał mi włosy, wywołując u mnie cichy pisk.

– Nawet jeśli pójdę na inny uniwersytet, zawsze będziemy przyjaciółmi. Wiesz o tym, prawda? – spytał cicho, obejmując mnie ramieniem i przyglądając mi się z delikatnym, nieco smutnym uśmiechem.

Pokiwałam głową, czując jak ściska mnie w gardle. Szczerze w to wierzyłam, co nie zmieniało faktu, że w mojej głowie pojawiały się czasami wątpliwości i chwile zwątpienia. Przyjaźń na odległość nie jest łatwą sprawą i wszyscy to wiedzieli. Poza tym, perspektywa udania się na uniwersytet w samotności była przerażająca. James był czymś stałym w moim życiu i ciężko byłoby mi przywyknąć do jego codziennego widoku.

Odgarnęłam kosmyki ciemnych włosów z twarzy, po czym dopiłam piwo do końca, rzucając butelkę przed siebie, wprost na stertę śmieci, którą utworzyliśmy. Nagle pośród szmeru wielu głosów zebranych dało się usłyszeć wołanie Eda, który wstał i poprosił wszystkich o ciszę.

– Jako że niebawem wszyscy zaczną się rozjeżdżać, proponuję abyśmy usiedli i przez kilka minut powspominali najlepsze momenty z liceum. Tak, tak, jestem sentymentalny, ale wiem, że większość z was, skurczybyki jest dokładnie taka sama, po prostu wstydzicie się do tego przyznać – powiedział, wypinając dumnie pierś i wywołując wybuch śmiechu wśród zebranych. – Wiadomo, szkoła średnia dla wielu osób to bagno, ciężki czas, dramaty i tak dalej. Ale mimo to, w każdej sytuacji da się znaleźć jakieś plusy. Ważnym jest, abyśmy wyruszyli na studia, pamiętając tylko te dobre chwile.

            Zakończył swoją wypowiedź teatralnym ukłonem, a wkoło rozległo się kilka gwizdów i oklasków. Cały Ed. Nie bez powodu przez trzy lata z rzędu był wybierany na przewodniczącego samorządu i przewodził każdej szkolnej uroczystości. Ten wysoki, dobrze zbudowany chłopak o rudawych włosach miał w sobie coś, co potrafiło zjednoczyć nawet najbardziej różne od siebie osoby. Poza tym był świetnym, zabawnym mówcą i umiał przykuć uwagę ludzi.

            Wszyscy zaczęli się schodzić, a niektórzy usiedli obok, najwyraźniej woląc pełnić rolę słuchaczy. Już po kilku minutach utworzyliśmy ścisłe kółko złożone z ośmiu osób. Oprócz  mnie, Jamesa i Eda siedziała tam również Alison, jedna z moich lepszych koleżanek, wraz ze swoim chłopakiem Victorem. Miejsce obok nich zajęły dwie nierozłączne dziewczyny, Alex i Veronica, oraz wiecznie roześmiany i pewny siebie Theo. Te osiem osób było grupą, z którą najbliżej trzymałam się wraz z Jamesem.

            – Może ja zacznę – powiedział Ed, rozsiadając się wygodnie na kocu. – Wycieczka szkolna pod namioty. Zeszły rok. Wszyscy na pewno wiedzą o co chodzi – uśmiechnął się szeroko, a kilka osób zaśmiało się na wspomnienie tamtego wypadu i posłało spojrzenie w stronę Theo, który jedynie przewrócił oczami i nachmurzył się nieznacznie.

            I tak przez następne dwie godziny wszyscy wspominali najlepsze chwile z ostatnich kilku lat. Trwało to dopóki nie zrobiło się chłodno, a zegarki wskazywały kilka minut po północy.

            – Zbieramy się? – spytał James, podnosząc się z piasku i podając mi dłoń.

            Przyjęłam ją z wdzięcznością i delikatnie się zachwiałam, a obraz delikatnie zawirował mi przed oczami. Oparłam się o Jamesa i westchnęłam ciężko.

            – Chyba o jedno piwo za dużo, co? – spytał z rozbawieniem.

            – Zamknij się, cwaniaku.

            Chwycił kocyk i wytrzepał go z piasku, po czym zarzucił go sobie na ramię. Pożegnali się ze wszystkimi i powoli ruszyli w stronę wyjścia z plaży.

            – Będzie mi tego brakowało – mruknęłam. – Ich wszystkich. Tej plaży, domu. Nawet liceum. Tam wszystko było bezpieczne. A studia… To zupełnie inna bajka. Wszystko będzie nowe. I trochę mnie to przeraża.

            James objął mnie ramieniem i przytulił do siebie, nic nie odpowiadając, ponieważ doskonale wiedział, że to nic nie da. Od zawsze bałam się przyszłości, rzeczy nieznanych i takich, których nie mogę sobie zaplanować, jak będą przebiegały. Wynikało to z mojej obsesji na punkcie kontroli i planowania wszystkiego. Mogłam wydawać się nieustraszona i pewna siebie, ale prawda była taka, że nic nie przerażało mnie tak bardzo, jak własna przyszłość, co do której wciąż nie miałam konkretnych planów.

            – Zobaczysz, że wszystko się jakoś samo potoczy. Nie masz się czym martwić. W końcu urodziłaś się pod szczęśliwą gwiazdą, prawda? – wyszeptał i pocałował mnie w czubek głowy.

            Od dziecka zwykliśmy się śmiać, że jestem niesamowitą szczęściarą i ktoś u góry nade mną czuwa, dbając o to, aby wszystko mi się układało. To ja wygrywałam w szkolnych loteriach, zdobywałam dobre oceny, jednocześnie unikając odpowiedzi ustnych, to ja wygrywałam wyścigi o kilka setnych sekundy. Zdawać by się mogło, że urodziłam się po to, aby podbić świat. Jednak nic mnie bardziej od tej myśli nie śmieszyło.

- James -

            Kiedy zbliżyliśmy się do samochodu, otworzyłem drzwi od strony pasażera i pomogłem ledwo przytomnej Megan zająć miejsce. Musiała być wyczerpana po całym dniu. Sam robiłem dzisiaj za kierowcę, ponieważ po ostatniej imprezie, kiedy mocno zabalowałem i straciłem kontakt z rzeczywistością po niecałych dwóch godzinach, nie miałem najmniejszej ochoty, aby mieć alkohol w ustach. Z samochodowego radia sączyła się cicha, spokojna muzyka, która najwyraźniej całkowicie uśpiła Megan, która oparła głowę o szybę i oddychała spokojnie, pogrążona we śnie.

            Zatrzymałem pojazd pod domem dziewczyny, gdzie wszystkie światła były zgaszone. To mogło oznaczać jedynie, że jej ojciec już spał, a mama miała nocną zmianę w szpitalu. Sprawnym ruchem wziąłem Megan na ręce, uprzednio wyciągając klucze od wejścia z jej torby. Starając się narobić jak najmniej hałasu, otworzyłem drzwi i wszedłem po schodach, kierując się do jej pokoju. Doskonale znałem rozkład domu i ilość stopni na schodach, więc ciemność nie sprawiła mi żadnego problemu. Położyłem ją na łóżku, ściągnąłem buty i przykryłem kocykiem, po czym wyszedłem z pokoju.

            Gdy dotarłem pod swój dom, najciszej jak się dało otworzyłem drzwi wejściowe, po czym równie cicho zamknąłem je za sobą. Ruszyłem do kuchni i wyciągnąłem z lodówki butelkę wody i wziąłem kilka głębokich łyków. Ruszyłem do salonu, domyślając się, co tam zastanę. Tak jak przypuszczałem, na kanapie ujrzałem matkę pogrążoną w głębokim śnie. Na stole leżała pusta butelka wina.

            Westchnąłem ciężko i okryłem jej drobne ciało kocem leżącym na fotelu obok. Ze smutkiem spojrzałem na twarz, która niegdyś była zawsze rozjaśniona uśmiechem, a oczy wiecznie błyszczały, patrząc na wszystko z ciekawością. Teraz, zamiast tego codziennie widzę spojrzenie zasnute mgłą, spowodowaną ciągłym łykaniem tabletek przeciwbólowych, które otumaniały jej umysł. Wieczorami sączyła wino, butelkę za butelką, twierdząc, że to dla rozluźnienia. Nie dostrzegała swojego problemu, a każda moja próba pomocy kończyła się fiaskiem.

            Odkąd pamiętałem, w domu było ciężko, ale mimo to, moja mama nigdy się nie poddawała i nie dawała mi tego odczuć, ani tego po sobie poznać. Ojciec zawsze miał problemy ze zdrowiem, więc nie mógł ciężko pracować, a kiedy wykryto u niego zaawansowaną białaczkę, jakakolwiek praca nie wchodziła w grę. Koszty leczenia i leków były ogromne, a pieniędzy cały czas ubywało. Tak było przez kilka lat. Mama ciężko pracowała, ja chodziłem do szkoły, a ojciec walczył o każdy kolejny dzień z nami. Ale kiedyś po powrocie ze szkoły już go nie było. Nawet nie zdążyłem się z nim pożegnać. Mimo to, że miałem wtedy już czternaście lat, więc pamiętam go nadzwyczaj dobrze. Jako człowieka, który nigdy nie tracił hartu ducha. Megan w wielu sytuacjach zwracała mi uwagę na to, że jestem silny. Myślę, że to jedna z niewielu cech, jakie po nim otrzymałem, ponieważ wdałem się bardziej w matkę. Po niej odziedziczyłem nie tylko blond włosy i jasną cerę, lecz upartość, a co najważniejsze, talent muzyczny i wokalny. Za to byłem jej najbardziej wdzięczny, ponieważ bez muzyki nie byłbym tą samą osobą.

Po śmierci taty było tylko gorzej. Mama przestała pojawiać się w pracy i w końcu została zwolniona. Kiedy myślałem że stanęła na nogi, znalazła nową prace i znów zaczęła się interesować swoim piętnastoletnim wówczas synem, ona zaczęła brać leki. Najpierw były to małe porcje, usprawiedliwiane migrenami i innymi bólami. Dwie tabletki zmieniły się w cztery, cztery w osiem i tak dalej, aż do połowy opakowania. Z matki zmieniła się w zombie. Do tego doszło wino, które tylko potęgowało ten efekt. I tak było aż do teraz. Jedynym plusem było to, że jakimś cudem wciąż pracowała i mieliśmy pieniądze na przeżycie. Niewiele bo niewiele, ale jednak.

            Dlatego przysiągłem sobie, że osiągnę więcej niż moi rodzice i że będę w stanie zapewnić mamie dostatnie, spokojne życie o którym zawsze marzyła. Wyślę ją na najlepszą terapię, a kiedy wyzdrowieje, będzie ze mnie dumna, oraz z tego, co udało mi się osiągnąć.

            Powłócząc nogami, ruszyłem w stronę swojego pokoju, ściągnąłem koszulkę i przebrałem się w spodnie od piżamy, umyłem zęby i wskoczyłem do łóżka, układając się wygodnie. Spojrzałem na sufit, przywołując na usta delikatny uśmiech, wpatrując się w świecące w ciemności gwiazdki, które przykleiłem razem z Megan kiedy mieliśmy dziesięć lat. Nawet po upływie tylu lat, mogłem je bez trudu dostrzec, przypominając sobie ten gorący czerwcowy dzień.

            Mimo wielu przeszkód i przeciwności w życiu, umiałem się cieszyć z tego co mam. Zdawałem sobie sprawę z tego, że są na świecie ludzie, którzy mają o wiele gorzej niż ja. Koniec końców moje życie nie było wcale takie najgorsze. A nawet jeśli, nie byłem tego typu osobą, która użala się nad własnym losem. Nie tak zostałem wychowany.

            Ziewnąłem i przewróciłem się na lewy bok, próbując się wygodnie ułożyć. Zawsze irytowało mnie to, że choć na prawym boku leżało mi się o wiele wygodniej, nigdy nie mogłem zasnąć w takiej pozycji. Pokręciłem głową rozbawiony i przymknąłem oczy, nakrywając się mocniej kołdrą i już po kilku minutach zmorzył mnie sen.

           

 Jest i rozdział pierwszy. Póki co, mamy wprowadzenie, czyli wiadomo, bez zbytnich ochów i achów. Wszystko w swoim czasie. Mam zamiar powoli rozkręcać akcję, aby to wszystko działo się w taki naturalny sposób. Zmieniając temat, bardzo dziękuję za taki odzew pod prologiem! Mam nadzieję, że wszystko, albo chociaż większość z was zostanie ze mną na dłużej. Kolejny rozdział za około 10 dni. Do napisania! Z niecierpliwością czekam na wasze opinie. :)