Chapter 5

            Festiwal na którym miałem dzisiaj wystąpić odbywał się w jednej z większych knajp w Atlancie. Mieściło się tam naprawdę dużo ludzi, ale i tak bywały dni, kiedy w środku brakowało miejsca. Całe to przedsięwzięcie zwabiało do miasta wielu producentów, poszukiwaczy talentów i agentów muzycznych. Dlatego też cieszyło się ogromną popularnością, która wzrastała od pięciu lat, odkąd festiwal odbył się po raz pierwszy. Nieraz się słyszało o szczęśliwcach z Atlanty, którzy zostali zauważeni dzięki jednemu, niepozornemu występowi.

            Ja brałem w tym udział już trzeci rok z rzędu i to właśnie w tegorocznej edycji pokładałem największe nadzieje. Głównie przez to, że teraz osiągnąłem wiek, kiedy ludzie zaczynali traktować mnie na poważnie. Wcześniej byłem głupim gówniarzem, który sam nie wiedział, czego chce od życia. To właśnie teraz był odpowiedni moment, żeby coś takiego mi się przytrafiło. Coś, co mogłoby odmienić moje życie. Oczywiście, perspektywa studiowania z Megan była kusząca, ale tak naprawdę, sam nie wiedziałem, czy dam sobie radę na tak dobrej uczelni. Oraz, czy to jest na pewno to, co chcę robić. Zdobyć wykształcenie i żyć zwykłym, nudnym życiem?

            Zawsze przed występami lubiłem odpływać myślami w nieokreślonym kierunku, aby oderwać się od stresu, który niegdyś wielokrotnie mnie paraliżował. Ale nauczyłem się nad nim panować. Nie pozwalałem, aby przejął nade mną kontrolę. Popijając colę z cytryną, jednym uchem słuchałem występów innych uczestników, jednak większość mojej uwagi była skierowana na niekończący się potok myśli w mojej głowie.

            Wyjątkowo w tym roku, w odróżnieniu od znacznej części uczestników, postanowiłem, że zaprezentuję własne utwory nad którymi pracowałem przez ostatnich kilka miesięcy. Stwierdziłem, że to będzie dobry sposób, aby zwrócić na siebie uwagę ludzi. Sam skomponowałem muzykę, chociaż główny prym w mojej twórczości stanowiły dotychczas występy akustyczne z udziałem gitary. Czułem, że utwór który stworzyłem, może być powodem do dumy.

            Zerknąłem na zegarek w telefonie, i zmarszczyłem brwi, widząc, że mój występ ma zacząć się za dwadzieścia minut, a Megan dalej się nie pojawiała. Wysłałem jej już dwa esemesy, a gdy nie uzyskałem odpowiedzi, zadzwoniłem do niej, jednak to też nie poskutkowało. Westchnąłem i uspokoiłem się, zapewniając się w myślach, że Megan nigdy nie opuściłaby mojego występu bez słowa wyjaśnienia.

            Dosłownie trzy minuty później, ciemnowłosa weszła do środka, oddychając ciężko i rozglądając się w koło. Gdy mnie dostrzegła, odetchnęła z ulgą i ruszyła w moim kierunku.

            – Przepraszam za spóźnienie – powiedziała, przysiadając się obok i zamawiając colę. –Caroline nie dawała znaku życia, ponieważ świetnie się bawiła w domku na plaży u jakiegoś kolesia. Ja nie wiem, co ta dziewczyna sobie wyobraża. Moi rodzice nabawili się stracha przez nią. Dobrze, że jutro wyjeżdża, będzie po problemie – mruknęła.

            Parsknąłem i pokręciłem głową słysząc jej słowa.

            – Dziewczyna nie próżnuje. Ale ja byłem głupi – fuknąłem, wznosząc wzrok do góry, śmiejąc się w duchu z własnej naiwności.

            Megan nie odpowiedziała, jedynie wpatrywała się we mnie w milczeniu, po czym położyła mi dłoń na ramieniu.

            – Po prostu na drugi raz słuchaj się swojej mądrzejszej przyjaciółki – powiedziała, puszczając mi oczko i uśmiechając się delikatnie.

            – Zapamiętam – zaśmiałem się krótko, po czym zerknąłem na zegarek. – Jeszcze pięć minut.

            – Denerwujesz się?

            – Już nie. Denerwowałem się dopóki nie przyszłaś. Teraz jest okej. Jest dość mocna konkurencja w tym roku – zauważyłem, chwytając wisiorek z zawieszką kostki gitarowej, który kiedyś należał do mojego ojca. Był to swego rodzaju mój talizman, którego nigdy nie ściągałem od czterech lat. – Ale będzie dobrze. Myślę, że jestem przygotowany najlepiej, jak tylko mogę być.

            Megan pokiwała głową i rzekła:

            – Pamiętaj, że dla mnie zawsze jesteś najlepszy – zapewniła. Zerknąłem na nią z wdzięcznością, chwyciłem jej dłoń i pocałowałem delikatnie, uśmiechając się wesoło.

            – Oczywiście. W końcu to ty byłaś moją pierwszą, prawdziwą fanką – zaśmiałem się, czując przyjemne ciepło w piersi. Nie potrafiłem sobie nawet wyobrazić, kim byłbym bez tej dziewczyny. Megan pomagała zachować mi równowagę. Gdy zaczynałem się gubić, sprowadzała mnie na ziemię i przypominała, kim jestem. Nie bała się wyznać mi prosto w oczy, co jej nie pasuje. I byłem jej za to dozgonnie wdzięczny, nawet jeśli często doprowadzała mnie tym do szału.

            Mój występ miał rozpocząć się za dwie minuty, więc to był czas, abym zbierał się do wyjścia na scenę.

            – Czas na mnie – powiedziałem.

            – Połamania nóg! – powiedziała Megan, uśmiechając się do mnie promiennie i pokazując dwa kciuki w górę. Kiwnąłem głową w podziękowaniu, czując szybko bijące serce w mojej piersi. Kiedy po dwóch, długich minutach zostałem wywołany, stanąłem na scenie, rozglądając się z delikatnym uśmiechem na ustach po zebranych ludziach. Patrząc z tej perspektywy, tłum wydawał się jeszcze większy. Wziąłem głęboki oddech, przedstawiłem się i wyciągnąłem gitarę z pokrowca.

            Przełknąłem ślinę, przyłożyłem palce do strun i zacząłem śpiewać, oddając się całkowicie muzyce.

~*~

            Gdy James zszedł ze sceny, oklaski pobrzmiewały jeszcze przez chwilę. W chwili, gdy chłopak skończył swój występ, zaczęłam krzyczeć jego imię jak szalona, klaszcząc i uśmiechając się tak szeroko, że aż bolały mnie policzki. Tekst piosenki Jamesa był piękny i poruszający. W duecie z jego głosem stanowiło to perfekcyjną całość. Widziałam po twarzach zebranych, że utwór wzruszył ich równie mocno, jak mnie. Kiedy chłopak znalazł się blisko mnie, wstałam z miejsca i ruszyłam w jego stronę, zarzucając mu ręce na szyję, przytulając się do niego mocno.

            – To było cudowne!

            – Dzięki – odpowiedział, uśmiechając się nieśmiało. Na jego twarzy widniały kropelki potu, a policzki były zaróżowione, jednak oczy lśniły radością, jak zawsze po występie.

            – Zamówiłam nam frytki, więc poczekaj na mnie przy stoliku – poprosiłam, wskazując na jedno z niewielu wolnych miejsc.  – Ja skoczę do toalety i zaraz będę.

            – Nie ma sprawy – odpowiedział i ruszył we wskazanym przeze mnie kierunku.

           

~*~

            Ledwo usiadłem przy stoliku, miejsce naprzeciwko mnie zajął mężczyzna ubrany w ciemny garnitur. Zmarszczyłem brwi na jego widok, a nieznajomy od razu spytał:

            – James, prawda? – spytał, a ja pokiwałem niepewnie głową. – Nazywam się Thomas Reese z wytwórni Loud Records – powiedział, a ja poczułem jak serce podchodzi mi do gardła. Otworzyłem usta i zamrugałem kilkakrotnie oczami, upewniając się, czy dobrze usłyszałem. – Bardzo spodobał mi się twój występ, dzieciaku. Masz naprawdę wielki talent i szkoda by było, gdybyś go zmarnował. Tutaj jest moja wizytówka – wyciągnął z portfela prostokątną karteczkę i położył obok mojej szklanki. – Przemyśl to sobie i jeśli jesteś zainteresowany, zadzwoń do mnie. Teraz nie mam czasu, aby wprowadzać cię w szczegóły, ale jak spotkamy się na spokojnie, wszystko ci wyjaśnię.

            Wstał z miejsca, najwyraźniej niewzruszony moim milczeniem. Spojrzał na mnie z powagą i na odchodnym powiedział:

            – Widzę w tobie ogromny potencjał. Szkoda byłoby to zmarnować. Będę czekał na twój telefon. – rzekł, po czym zniknął w tłumie ludzi.

            Czując jak serce wali mi młotem w piersi, chwyciłem wizytówkę i wpatrywałem się w nią przez kilka długich sekund. Ta rozmowa, o ile można to tak nazwać, trwała kilka sekund i była tak surrealistyczna, że musiałem się uszczypnąć, aby upewnić się, że to nie był sen. Ale nie. Wizytówka wciąż tam była, a moje dłonie dalej drżały. Schowałem ją do portfela, nie wiedząc co o tym myśleć. Powinienem skakać ze szczęścia, ale to jeszcze do mnie nie dotarło. Nie chciałem cieszyć się przedwcześnie, chcąc uniknąć późniejszego rozczarowania.

            Zauważyłem Megan na horyzoncie i przywołałem się do porządku. Przeczesałem dłonią włosy i uśmiechnąłem się do niej, starając się zachować spokój.

            – Ogromne kolejki – wyjaśniła z grymasem na twarzy. Machnąłem ręką i zerknąłem na bar, wyczekując z utęsknieniem frytek.

            – Umieram z głodu – jęknąłem.

            – O, w samą porę! – ucieszyła się Megan, widząc zbliżającą się jasnowłosą kelnerkę o imieniu Gemma.

            – Oto wasze zamówienie. – Położyła przed nami dwa talerze i spojrzała na mnie przeciągle, uśmiechając się, patrząc mi prosto w oczy. – Wspanialy występ, James – powiedziała, opierając się biodrem o stolik i zakładając dłonie na piersi. Ta dziewczyna ewidentnie darzyła mnie sympatią, a ja pozostawałem obojętny na jej wdzięki od paru dobrych miesięcy. Byłem zaskoczony, że jeszcze nie dała sobie spokój.

            Nie żeby Gemma była brzydka. Nie. Tak naprawdę była bardzo atrakcyjną, zgrabną dziewczyną. Nie brakowało jej niczego. Z tym wyjątkiem, że była po prostu zbyt… Śmiała i pospolita. Nie stanowiła żadnego wyzwania. Nie lubiłem takich dziewczyn. Przynajmniej tak mi się wydawało, a sam wpadłem w sidła Caroline, ewidentnie łamiąc własne zasady. Uświadomiłem sobie, że niewiele dzieliło Caroline i Gemmę. Wraz z tą myślą, poczułem jak żołądek zawiązuje mi się w supeł. Zacisnąłem usta i spojrzałem na nią z wymuszonym uśmiechem.

            – Dziękuję.

            Od razu spojrzałem ponownie na Megan, która przyglądała się nam z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Gemma, widząc, że straciłem ją zainteresowanie, bez słowa odeszła zając się swoimi obowiązkami.

            – Dobrze się czujesz? – Chwyciła kilka frytek naraz i zanurzyła je w sosie śmietanowym. Zmarszczyłem noc na ten widok i wzdrygnąłem się z obrzydzeniem.

            – Poza tym, że siedzisz przede mną jedząc najgorsze połączenie na świecie? Tak, wszystko okej – zaśmiałem się, kręcąc głową po tym, jak przyjaciółka obrzuciła mnie zirytowanym spojrzeniem.

~*~

            Gdy dotarłem do domu zbliżała się już północ. Po tym, jak zjedliśmy, wypiliśmy po piwie i spotkaliśmy kilku znajomych w oczekiwaniu na wyniki. Tak naprawdę, po rozmowie z Thomasem, było mi obojętne, czy wygram. Ponieważ otrzymałem o wiele lepszą opcję. Dlatego też w duchu bawiło mnie zdenerwowanie moich przyjaciół. Nie zdawali sobie sprawy, że przejmowali się tym bardziej, niż ja sam. Gdy wyczytano nazwisko zwycięscy, które nie było moim, współczującym spojrzeniom i uściskom nie było końca.

            Wiem, ze gdybym powiedział wszystkim prawdę, obyłoby się bez tego wszystkiego. Czułem się szczególne źle, że nie podzieliłem się tym faktem z Megan. Jednak nie byłem na to gotowy. Nie chciałem nic nikomu mówić, aby nie zapeszyć. Aby uniknąć późniejszego upokorzenia, jeśli coś pójdzie nie tak. Zawsze wolałem dmuchać na zimne i analizować wszystko na spokojnie. Póki nikt o tym nie wiedział, tylko ja będę znał prawdę. O tym, czy moje marzenia będą miały szansę się spełnić, czy nie.

            Wróciliśmy do domu piechotą, idąc ulicami pogrążonymi w mroku i ciszy. Po tym, jak odprowadziłem Megan, ruszyłem nieśpiesznie przed siebie, uśmiechając się delikatnie pod nosem, rozmyślając nad minionym dniem, który obfitował w niespodziewane wrażenia i zwroty akcji.

            Stanąłem przed drzwiami wejściowymi do domu i zauważyłem nową pocztę w skrzynce na listy. Znalazłem klucze w kieszeni i wyciągnąłem kilka kopert, wchodząc do domu. W środku zastałem mamę leżącą na kanapie, więc ruszyłem w tym kierunku, wyłączając telewizor i gasząc światła. Taki widok był tak częsty, że już dawno przestał wywoływać u mnie jakiekolwiek emocje.

            Usiadłem na krześle w kuchni z listami w ręce i zacząłem je przeglądać. Gdy dostrzegłem logo uniwersytetu Duke, wstrzymałem oddech. Odłożyłem na bok wszystkie pozostałe koperty i westchnąłem głęboko, sięgając palcami do krawędzi papieru, chcąc rozerwać kopertę. Zawahałem się na chwilę, wiedząc, że wiadomość jaką tam ujrzę, wpłynie na całe moje życie. Potrząsnąłem głową i rozerwałem papier, zanim w mojej głowie zdążyło pojawić się więcej wątpliwości. Zamknąłem oczy i rozłożyłem zgiętą kartkę, czując serce walące mi w piersi.

            Otworzyłem oczy i w pośpiechu przeczytałem tekst. Raz, drugi, trzeci. Ale tam wciąż widniały te same słowa. Nie ważne, jak bardzo pragnąłem, aby było inaczej. A może wcale nie? Może tak naprawdę poczułem ulgę, do której nie chciałem się przyznać.

            – Z przykrością informujemy, że Pańska aplikacja na Uniwersytet Duke została odrzucona… - przeczytałem szeptem, wzdychając ciężko i wypuszczając list z dłoni.

            Zagryzłem wargę i przetarłem dłonią twarz, sam nie wiedząc, co o tym myśleć.

   ~*~

Przez ponad dwa tygodnie mnie nie było. Wybaczcie. Nowy rok, więc wkraczam na nowe tory. Miejmy nadzieję, że uda mi się być bardziej systematyczną i zorganizowaną. 

Z niecierpliwością czekam na wasze komentarze. Całusy! ♥